Gelukkig einde is een must voor de meeste films, omdat de kijker het leuk vindt dat de personages goed eindigen, zelfs als het op een wonder lijkt.
Er zijn veel minder foto's met een droevig einde, maar ironisch genoeg zijn het degenen die sterker in het geheugen zitten dan het banale "en ze leefden nog lang en gelukkig."
We presenteren de 10 beste films zonder happy end, die elke zichzelf respecterende filmliefhebber zou moeten bekijken.
Aandacht! Je kunt in dit materiaal niet zonder spoilers, dus wees voorbereid.
10. De groene mijl | 1999
De beleefde reus John Coffey heeft de kijker aangetrokken vanaf de eerste opmerking, vanaf de eerste verschijning in de lijst, ondanks de angstaanjagende afmetingen en de hem toegerekende misdaden. Zelfs voordat het bekend wordt van zijn onschuld bij het vermoorden van kinderen, spijt het hem oprecht.
Wanneer hij de vrouw van het hoofd van de gevangenis geneest, is er een logische hoop op zijn redding en ontspan je mechanisch, maar met het naderen van de finale besef je duidelijker dat executie onvermijdelijk is.
Als hij op een elektrische stoel zit en de bewakers huilen, dan rol jij, ook al ben je een volwassen man, onvrijwillig een brok naar zijn keel. Ook al is dit niet de eerste, niet de tweede en niet de vijfde bezichtiging.
Toch nam Darabont een meesterwerk aller tijden af, dat nooit uit de mode zal raken.
9. Logan | 2017
De voltooiing van het verhaal van de beroemdste mutant van het universum 'People X' bleek totaal anders te zijn dan andere superhelden. Dit is een volwassen, serieuze film, waarin meer uit hoogwaardig drama komt dan uit strips.
Iedereen wist dat deze foto het afscheid van Hugh Jackman zal zijn met het beeld van een geklauwde held en in de finale moet hij sterven, maar wilde het niet geloven.
Een hele generatie is bij hem opgegroeid, voor wie zijn vertrek veel meer betekent dan de 'klik van Thanos' in de voorlaatste 'Avengers'.
8. Requiem voor een droom | 2000
De cultfilm in zekere zin van Darren Aronofsky laat geen voorbeeldige mensen zien, maar wekt toch sympathie op. Ja, het is moeilijk om medelijden te hebben met de verslaafde (de enige uitzondering is de moeder van de hoofdrolspeler), maar het verhaal wordt zo gepresenteerd dat je onwillekeurig begint te sympathiseren.
Als je voor het eerst naar 'Requiem for a Dream' kijkt, wacht je automatisch op een happy end: nu neemt iedereen de beslissing, stapt uit de naald, stopt met het drinken van pillen en geneest nog lang en gelukkig met een nieuwe kijk op de wereld.
Geleidelijk beseffend dat dit niet zal gebeuren, begin je nog meer medelijden te hebben met de helden en te wachten op wat de regisseur heeft voorbereid in plaats van een gelukkig einde.
7. Levend begraven | 2010
Een voorbeeldige thriller en een al even voorbeeldig drama, dat voor een cent werd opgenomen en volledig 'links' ging op het acteertalent van Ryan Reynolds.
Zijn held komt bij zinnen in een kist en realiseert zich dat hij levend wordt begraven. Bij hem was er alleen een telefoon en een aansteker, waarmee je je la kunt markeren en bellen, maar niet uitstappen.
Aan de hand van telefoongesprekken leert de kijker hoe de hoofdpersoon in zo'n binding is geraakt, en ze laten ons ook het proces van zijn zoekopdrachten zien.
Hoe dichter bij de finale, hoe minder zuurstof er overblijft en wanneer het lijkt alsof er geen hoop meer is, bellen ze de held en zeggen dat ze hem hebben gevonden en graven het al uit. Helaas, ze hebben hem gevonden en niet opgegraven.
6. Zeven | 1995
Een van de beste thrillers van niet alleen de jaren 90, maar ook in de hele geschiedenis van het genre, schitterend gedraaid door David Fincher.
Twee politieagenten, gespeeld door Morgan Freeman en Brad Pitt, jagen op de maniak (Kevin Spacey) en vangen hem zelfs in de finale, maar als gevolg daarvan wordt hij in zijn monsterlijke spel nog steeds opnieuw gespeeld door buitenaardse levens.
Laat hem geboeid, geknield zitten en de hoofdpersoon schiet hem op een lege afstand, hij won hoe dan ook. We zullen niet tot het einde bederven, het is beter om het zelf te zien (plotseling heeft iemand nog steeds niet gekeken).
5. Paradise Lake | 2008
Op het eerste gezicht lijkt 'Paradise Lake' misschien een banale horror met een niet-triviale plotplot: een groep jonge kinderen komt tot rust, maar als gevolg daarvan beginnen ze een voor een te sterven.
Alleen de hoofdpersoon weet keer op keer een vreselijk lot te vermijden, maar wanneer het erop lijkt dat ze is ontsnapt en een veilig onderkomen heeft gevonden in een willekeurig huis, blijkt dit huis helemaal niet willekeurig te zijn en zijn huurders geen goede Samaritanen.
Het is de dood van het hoofdpersonage, evenals de bijna volledige afwezigheid van plotgaten die deze film onderscheidt van de rest, waardoor het een orde van grootte sterker wordt.
4. Onomkeerbaarheid | 2002
Een van de beste rollen van Monica Bellucci en een van de meest schokkende films die het filmfestival van Cannes ooit heeft gezien. Tijdens de première verlieten meer dan 200 toeschouwers de zaal, niet bestand tegen het niveau van "tin" op het scherm, en sommigen "zaten echt vast" en ze hadden medische hulp nodig.
De foto toont het verhaal in de omgekeerde volgorde, dat wil zeggen, eerst zien we het monsterlijke einde, en dan observeren we de gebeurtenissen die ertoe hebben geleid. En hoe moeilijk het ook is om te kijken, het is erg moeilijk om te ontsnappen.
3. De mysterieuze rivier | 2003
Een drama geregisseerd door Clint Eastwood met Sean Penn, Kevin Bacon en Tim Robbins in de hoofdrollen en vertelt over drie vrienden, van wie er één in de kindertijd werd verkracht door een pedofiel.
Na 30 jaar wordt deze held ervan verdacht de dochter van een tweede vriend te hebben vermoord, en de derde is een sheriff die het probeert uit te zoeken. De diepbedroefde vader, die de hoop op het vinden van bewijs heeft verloren, vermoordt de verdachte, maar de volgende dag komt hij erachter dat hij niet schuldig is.
En het lijkt erop dat de helden besluiten voort te leven en niemand pleegt zelfmoord vanwege de gewetenswroeging, maar je kunt zo'n einde nog steeds niet een gelukkig einde noemen.
2. Zeven levens | 2008
De held van Will Smith is een succesvolle ingenieur met een ongeluk. Door zijn schuld sterven 7 mensen, inclusief zijn bruid, en dit verandert zijn leven volledig.
Nadat hij zijn baan heeft opgezegd, besluit hij de schuld van het universum terug te betalen en wordt hij donor voor zeven personen. Eerst schenkt hij een deel van de lever, dan de nier, dan het beenmerg, enz.
Hij kiest zorgvuldig de mensen aan wie hij zijn organen geeft en vindt uiteindelijk een 'cliënt' in zijn hart - een meisje dat zonder transplantatie zal sterven. Nadat hij haar heeft ontmoet, wordt hij verliefd en zou hij nog lang en gelukkig hebben geleefd, maar er is geen prachtig einde in deze film.
1. Oldboy | 2003
Het meesterwerk van de Zuid-Koreaanse regisseur, Pak Chan Uku, over een man die 15 jaar opgesloten zat in een raamloze kamer en daarna werd vrijgelaten. Nu is het zijn doel om zijn ontvoerders te vinden en jarenlang lijden te wreken, maar als gevolg daarvan lijdt de held alleen maar meer.
Dit is niet alleen een finale zonder een happy end - hier is een van de meest 'vicieuze' finales in de geschiedenis van de wereldcinema. Als je het niet hebt gezien, kijk het dan, maar alleen het origineel, niet de Hollywood-remake uit 2013.
De Amerikaanse versie van dit verhaal is sterieler en saaier, terwijl de Koreaanse versie gevuld is met pijn, vuil en lijden.